Mijn ware liefde

Ik kijk nu naar een snookerwedstrijd tussen Shaun Murphy en Paul Davies. Dat gaat met 4-4 eindigen tussentijds, maar zal morgen wel aflopen met bijvoorbeeld 9-6 voor Murphy. Murphy is een sterke biljarter, maar ik kijk niet graag naar hem. O, hij maakt de prachtigste ballen. Maar hij hoort bij een of andere evangelische kerk, dus God helpt hem, en zo loopt hij ook rond.
Mijn ware liefde op snookergebied - mijn echte liefde gaat natuurlijk naar jou uit, dear A.S., maar je weet hoe het is. Je hebt BBC 2 en daar kijk ik graag naar, ook midden in de nacht. Wat een heerlijke nachten zouden we kunnen verzinnen! Trouwens, ook wat een heerlijke dagen, want ik zou je ‘Ulysses’ kunnen voorlezen en dan zou je het nog gaan begrijpen ook! - mijn ware liefde op snookergebied geldt Ronnie O’Sullivan. Zie de foto. Zie de ogen van de man. Hij kijkt alleen maar naar de ballen en wat hij ermee doet. Ronnie is the most naturally gifted player in het snooker, en iedereen weet dat. Hij zou allang de records van Stephen Hendry gebroken hebben, als hij niet die rare depressieve kant in zijn karakter gehad zou hebben - die mij ook zo aantrekt in iemand.
Soms doet Ronnie alles wat je van hem verwacht. In een vorig toernooi in Dublin bijvoorbeeld speelde hij een match tegen Ali Carter, die hij won met 5-3. Zijn vijf winsten waren alle vijf centuries, dat was nog nooit eerder gepresteerd, maar er zat ook nog een 147 tussen. Het was eenvoudig grandioos.
Zijn volgende wedstrijd verloor hij, tegen een waardeloze Ier. Typisch Ronnie.