Francisco van Jole zegt in zijn weblog wat vriendelijks over Wim van Krimpen, museumdirecteur, en veel onvriendelijks over degenen die Van Krimpen aanvallen. Die noemt hij clowns en de Nieuwe Dapperen. Hij gaat nauwelijks in op de discussie die over die foto’s ging. Die werden weggehaald, en niet om enige reden van kwaliteit. Die werden weggehaald om reden van angst.
Je mag best weten dat ikzelf, ware ik museumdirecteur geweest, die foto’s nooit zou hebben toegelaten. Ik zou gezegd hebben: u bent aan het verkeerde adres, juffrouw, wij zijn een kunstmuseum, wij doen niet aan foto’s.
Maar misschien was Van Krimpen ook te bang om dat de kunstenares te zeggen.
Hij had pas het lef iets tegen de kunstenares te zeggen, toen bekend was geworden dat die maskers op de koppen van Mohammed en Ali leken.
Ik heb een vraag aan Francisco: als die maskers nou eens op de koppen van Jezus Christus en Johannes de Doper hadden geleken, of op de koppen van Karl Marx en Jozef Stalin, of op de koppen van Adolf Hitler en Heinrich Himmler. Wat denk je dat er dan gebeurd zou zijn? Ik ga een weddenschap met je aan: niets. Die foto’s hadden gewoon gehangen.
Zoveel lef!
(Wat ze ook verkeerd doen in de rest van hun armzalige leven, soms hebben de oproerkraaiers en de clowns gelijk. Zoals in dit geval.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Verdomd, wil ik net over Van Krimpen en Hera gaan bloggen, ga ik in het kader van mijn work avoidance even bij Ben buurten - blijkt hij me weer het gras voor de voeten te hebben weggemaaid.
Ik denk er net zo over. Die Van Krimpen had boter op zijn hoofd dat hij een politieke tentoonstelling inrichtte. Het is buitengewoon laf en naïef om dan opeens terug te gaan krabbelen als het signaal wordt opgepikt. "Ik herkende Mohammed niet." Allemachtig.
De tragiek is echter dat hij nooit overwogen heeft om Hera om artistieke redenen niet tentoon te stellen. Terwijl die foto's volgens het eenvoudige criterium dat wij thuis hanteren om kunst te beoordelen - "Zou ik dit thuis aan de muur willen hebben?" - nooit in enige kunstcollectie zouden worden opgenomen. Van Krimpen is gevangene van het waanidee dat kunst iets moet zeggen, en dan kom je eerder bij Hera uit dan bijvoorbeeld bij de foto's van mijn vrouw. Sans rancune verder. Want mijn vrouw is in een belangrijk opzicht succesvoller dan Hera: haar foto's hangen niet alleen bij ons thuis aan de muur, maar bij vele echte liefhebbers.
Verdomd, Wouter! Ik wist nooit dat Carla je vrouw was! Ze heeft een stel FANTASTISCHE foto’s, want ik had natuurlijk al eerder op haar site zitten kijken. Foto’s waar je niets bij hoeft te zeggen, waar je geen ‘statements’ bij hoeft af te leggen. Ik zou er zelfs geen titel aan besteden, en dat wil wat zeggen, want ik ben een Magritte-titelfanaat.
Haar allermooiste foto (naar mijn smaak, natuurlijk) staat op de eerste pagina van haar site, bij die expositie in de MEP in Parijs, was het dacht ik.
Ik heb vannacht over Van Krimpen en Hera geschreven, omdat ik niet kon slapen en dan maar aan de computer ga zitten. Francisco van Jole heeft een zeer vervelend stukje geschreven over die Van Krimpen. Ik schreef hem daarover: wegens lafheid hadden ze Van Krimpen meteen moeten ontslaan. Schrijft FvJ me terug: Van Krimpen heeft meer lef getoond dan alle museumdirecteuren bij elkaar. Dat vond ik wat al te gortig, dus heb ik het stukje ‘Lef’ maar geschreven. FvJ moet vooral de laatste paar regels eens onthouden. Daar kan hij veel van leren.
Maar de échte beroerdigheid zit hem er natuurlijk in dat hij eerst die rotfotowerkjes wél had geaccepteerd.
Dan ben je dus ongeschikt voor je vak, zou ik zeggen.
Een reactie posten