Films

Wouter heeft een mooi stuk over het Corioliseffect, met welk effect geen rekening werd gehouden in Casino Royale, een James Bondfilm. Het zijn dergelijke misvattingen die mij het genoegen ontnemen naar een film te kijken.
Ik heb in mijn leven drie films gezien: The sound of music, Carrie van Brian de Palma en een Dirty Harry-film met Clint Eastwood. Of nee, ik heb ook nog een Hongaarse film gezien in een filmhuis te Alkmaar. Hoe die heette en waarover die film ging, weet ik niet meer. Dat weet ik trouwens ook al niet meer van die drie andere films.
Dat bemoeilijkt het gesprek met een filmkijker natuurlijk. Ten eerste heb ik al die mooie films niet gezien die hij wel gezien heeft, en ten tweede heeft hij al die mooie boeken die ik gelezen heb, niet gelezen. Hij had geen tijd voor Ada, Der Mann ohne Eigenschaften of voor een boek van Solzjenitsyn. Hij wachtte op de films naar die boeken.
Terwijl ik wel graag kijk naar Der Alte of naar die Engelse thrillers op de tv. Daar gebeuren toch ook de raadselachtigste dingen in. Ik lees ook graag boeken van Simenon, Dickson Carr, Julian Symons, Chandler, noem ze maar op. Daar wordt ook wat afgemoord, dus daar kan het niet in zitten. Maar ik hoef maar een auto brandend door de lucht te zien vliegen, of ik weet: dat is een film, daar hoef ik mijn tijd niet aan te besteden.
Die weerzin wordt bijna nog groter als het om ‘het acteren’ gaat. In Zweden bijvoorbeeld wordt veel meer geacteerd dan in Amerika. Er is maar één film geweest - de vijfde die ik helemaal gezien heb - die ik nog wel eens zou willen zien: Who’s Afraid of Virginia Woolf? Ik heb later het script van Edward Albee nog eens gelezen. Het liefst zou ik dat script nog eens herlezen. Dan heb je dat geacteer niet.