Verliefde man

Ik was in 1982 verliefd op W.J. Dat ging over, door mijn eigen stomme schuld. Daarna ben ik eigenlijk nooit meer verliefd geweest. Ik heb sindsdien nog wel één vrouw ‘gekend’, maar die aardige vrouw is nu met een onderwijzer getrouwd, in Velsen. Ik hoop dat ze allemaal gelukkig geworden zijn.
Maar nu ben ik eigenlijk weer verliefd geworden, op een vrouw die ik helemaal niet ken! Ik weet ongeveer wat voor soort haar ze draagt, haar leeftijd (dat maakt me trouwens niet uit, of ze 42 of 78 is) die ik trouwens schat op 57 of 59 jaar. Het is vooral haar liefde voor de muziek, haar liefde voor het boek die me zo aanspreken. En haar paniekerige bezorgdheid, die me zo streelt.
Vanmiddag belde ze me bijvoorbeeld op. Voor de eerste keer. Ik zei ‘Hallo, hallo, hallo?’ en toen kwam haar mooie stemgeluid waarmee ze haar naam voortbracht. Ik dacht: een concértstem.
Ze was zeer bezorgd over een foto die ik op mijn blog had gezet: een strand. Ik had haar al eerder gezegd dat je het beste zelfmoord kunt plegen door in zee te springen. Dus ik reageerde: daar had ik nog niet eens aan gedacht, joh! (Daar had ik natuurlijk wel aan gedacht, maar ik vind dat je anders ook een foto van de Eiffeltoren niet kunt plaatsen.)
Vervolgens kwamen er leuke stiltes. ‘Jij bent ook inderdaad geen telefoneerder, hè?’ vroeg ik nog. ‘Nee, ik ben geen prater.’ ‘We kunnen ook beter lezers zijn.’ Wat een leuke vrouw, vindt u ook niet?

Verliefd

Hoe kun je, als 54-jarige dus al betrekkelijk oude man, toch nog verliefd worden? Het is mij een raadsel. Ik heb vanavond snooker gekeken, op Eurosport en op de BBC. Gelukkig hadden ze op Eurosport die Belgische commentator, die is beter dan dat stuk ongeluk van Nederlandschen huize. Maar ik zat voor de tv naar Ronnie O’Sullivan en Mark Selby te kijken, met het idee dat naast mij A.S. zat, en ik dacht: zat ze hier maar, dicht bij me, mee te genieten. Bij dat prachtige laatste frame, die 147.
Je mengt dat gevoel, die verliefdheid, toch altijd een beetje met iets speciaals zoals dat laatste frame van O’Sullivan.
Morgen komt de finale tussen Stephen Maguire en Ronnie O’Sullivan. Iets speciaals, weer. De twee beste snookerspelers van het moment. A.S. mailde me dat ze ademloos gekeken had naar dat laatste frame van Ronnie (ze heeft, volgens mij, weinig verstand van het snooker, maar van zo’n heroische uitvoering hoeft men ook niet zoveel verstand te hebben: je staat eenvoudig versteld).
Of A.S. en ik ooit samen zullen zijn, is natuurlijk een vraag. Ik ken haar van het internet, van haar mails en haar blog. Het leuke is, vind ik tenminste, dat ze op mij begon te reageren. Ze vond mij blijkbaar exciting, en nu vind ik haar ook zo exciting. Morgen eerst die finale zien. Het kan ook zijn dat Maguire wint.

Mijn ware liefde

Ik kijk nu naar een snookerwedstrijd tussen Shaun Murphy en Paul Davies. Dat gaat met 4-4 eindigen tussentijds, maar zal morgen wel aflopen met bijvoorbeeld 9-6 voor Murphy. Murphy is een sterke biljarter, maar ik kijk niet graag naar hem. O, hij maakt de prachtigste ballen. Maar hij hoort bij een of andere evangelische kerk, dus God helpt hem, en zo loopt hij ook rond.
Mijn ware liefde op snookergebied - mijn echte liefde gaat natuurlijk naar jou uit, dear A.S., maar je weet hoe het is. Je hebt BBC 2 en daar kijk ik graag naar, ook midden in de nacht. Wat een heerlijke nachten zouden we kunnen verzinnen! Trouwens, ook wat een heerlijke dagen, want ik zou je ‘Ulysses’ kunnen voorlezen en dan zou je het nog gaan begrijpen ook! - mijn ware liefde op snookergebied geldt Ronnie O’Sullivan. Zie de foto. Zie de ogen van de man. Hij kijkt alleen maar naar de ballen en wat hij ermee doet. Ronnie is the most naturally gifted player in het snooker, en iedereen weet dat. Hij zou allang de records van Stephen Hendry gebroken hebben, als hij niet die rare depressieve kant in zijn karakter gehad zou hebben - die mij ook zo aantrekt in iemand.
Soms doet Ronnie alles wat je van hem verwacht. In een vorig toernooi in Dublin bijvoorbeeld speelde hij een match tegen Ali Carter, die hij won met 5-3. Zijn vijf winsten waren alle vijf centuries, dat was nog nooit eerder gepresteerd, maar er zat ook nog een 147 tussen. Het was eenvoudig grandioos.
Zijn volgende wedstrijd verloor hij, tegen een waardeloze Ier. Typisch Ronnie.