Documentaires

Je kunt op je computer duizenden tv-stations ontvangen. Met films (daar kijk ik nooit naar), shows (geldt hetzelfde voor), muziek (alleen klassieke muziek), porno (daar kijk ik ook, echt waar, nooit naar: je ziet één filmpje en je hebt het hele genre gezien), praatprogramma’s (daar moet wel een heel goeie presentator en een heel interessante gast bij zitten) en ook soms, heel soms, met documentaires. Daar kijk ik wel naar.
Wat je dan vaak krijgt, zijn natuurdocumentaires. Die zijn heel vervelend, behalve als ze over de diepzee of over insecten gaan. Documentaires over kinderziekenhuizen of over de politiek volg ik niet. Ik heb het liefst kunstdocumentaires. Maar niet Dansen met Mondriaan, De vrouwen van Picasso, De speelse Appel of Warhol: 15 minutes.
Ik zou wel eens een documentaire willen zien over Sergej Tyukanov (zie foto), de etser en schilder. Zo’n documentaire is nog niet gemaakt. Dus, dames en heren filmers, ga naar Rusland (of waar hij ook zit). Film hem, ondervraag hem. Vraag hem bijvoorbeeld hoe hij aan zijn Luchtfles is gekomen. Of hoe dat zit met zijn recente Hiëronymus Bosch-achtige schilderijen. Laat die etsen en schilderijen ook zien. Laat hem iets vertellen bij die dingen.

Kitsch

Het moet er maar eens uit. De schilder van dit, naar Hiëronymus Bosch’ doeken verwijzende schilderij, valt niet onder het kopje ‘Kitsch’. Integendeel, hij is een van de aardigste en meest vindingrijke kunstenaars van dit moment.
Maar wij zijn de afgelopen eeuw voor de gek gehouden. Mondriaan, Picasso, Karel Appel, Andy Warhol worden nog steeds bejubeld. Terwijl zij de kitschkunstenaars zijn van de 20ste eeuw. De eerste twee hadden misschien soms nog wel een aardig idee, maar de laatste twee hadden dat in elk geval niet.
Ze hadden ook alle vier geen humor. Essentieel onderdeel.
Voor meer Sergej Tyukanov: zie zijn museum.