BWV 60, ‘Es ist genug’, bijvoorbeeld. Geloofde Bach daarin, of dacht hij, we moeten een tekst hebben en een tekst hebben we. Ik denk dat Bach er niet zo erg in geloofde. Dat hij dus net zo hypocriet was als de zangers, de eeuwen na hem.‘We zingen wat ze drie eeuwen geleden geloofden,’ is de normale reactie van hedendaagse zangers. Het zou moeten zijn, volgens mij: we zingen wat ze drie eeuwen geleden ook al niet geloofden. Dat is wat minder Sanctus en zo, maar dat moet dan maar. Bach blijft evengoed de beste.
2 opmerkingen:
"Ich habe genug", BWV 82, met "Ich freue mich auf meinen Tod". Als hij gelovig was, hield hij in ieder geval wel van een geintje. Mijn ervaring verder: cantates zijn nauwelijks stuk te krijgen, maar als die passies niet perfect worden uitgevoerd, ga je onwillekeurig op de tekst letten, en die teksten, over Jezus, zijn echt niet te harden. Al helemaal niet als de evangelist ze met de nodige nadruk brengt, wat slechte evangelisten doen.
Maar neem nu BWV 140, ‘Wachet auf, ruft uns die Stimme’. In die cantate zitten stukken muziek die je met stomheid slaan, zo mooi. Maar ook in die cantate zitten tekstjes waarvoor je je eigenlijk schaamt. Mozart heeft ze ook, Vivaldi heeft ze ook.
Geloofden ze nou echt dat Jezus aan het kruis gestorven is enzovoorts? Volgens mij niet. Hun muziek, hun goede smaak, bewijst dat.
Ze moesten bepaalde dingen zeggen, zoals je in onze tijd moet zeggen dat kernreactie gevaarlijk is. (Het zou me niet verbazen als er over dat onderwerp een opera geschreven is.)
Een reactie posten