Tijs Goldschmidt schrijft in zijn voortreffelijke boek Kloten van de engel ergens: ‘Zodra iemand zich tegenover hem (i.e. Dick Hillenius) dominant opstelde, had hij eerder de neiging weg te lopen dan zich deemoedig te schikken.’
Heb ik ook. Deemoedig schikken: nooit. Je loopt weg, zonder discussie en met gedachten hoe je die discussie gevoerd zou hebben. Hoe je het gewonnen zou hebben. Je loopt dus, de woorden ‘gestoofde zalm in Boedapest’ onhoorbaar fluisterend, weg in glorie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten